Παρουσίαση

Μία γυναίκα σ’ ένα δωμάτιο. Μία γυναίκα χτίζει ένα δωμάτιο. Το δωμάτιο είναι η γυναίκα. Αρχή της έμπνευσής μου ήταν η ιδέα του ονείρου που εμμένει, η ματαίωση. Η ηρωίδα γίνεται όχημα των προσδοκιών της, σωρεύει πέτρες-επιθυμίες και χτίζεται από αυτές. Όλα συμβαίνουν σε μία ημέρα ή σε μία ζωή. Ο χρόνος την εμπαίζει. Η ηρωίδα συνδέεται με τη μουσική. Η κιθάρα της γίνεται ένα «άλλο εγώ» στο οποίο απευθύνεται. Δεν είναι τυχαίο που χάνεται μία νότα. Η ίδια στέκεται απέναντι σ’ ένα όλον, όπως μέσα σ’ ένα «κοντσέρτο» ένα σόλο όργανο απέναντι σε μία ορχήστρα˙ ο κόσμος μέσα της κι έξω ο κόσμος ως ένα αντικαθρέφτισμα της αλήθειας της.

Το κείμενο είναι δομημένο με την τεχνική του pastiche. Στο αρχικό μου, δηλαδή, υλικό -ποιήματα που είχα γράψει αποσπασματικά και μεμονωμένα τα προηγούμενα χρόνια και τα οποία επαναεπεξεργάστηκα προκειμένου να αποτέλεσουν ένα αφηγηματικό σύνολο- έχουν συμπεριληφθεί και ενσωματωθεί θραύσματα λόγου και ποίησης από έργα άλλων λογοτεχνών, τα οποία επανασημασιοδοτούνται και εμφανίζονται ως ένα «μωσαϊκό» με δική του λογοτεχνική αξία. Τον όρο pastiche (ή απομίμηση, ή παραμίμηση) τον συναντάμε για πρώτη φορά στα τέλη του 19^ου αιώνα στη Γαλλία και την Ιταλία. Έκτοτε, με βάση αυτήν την τεχνική, έχει παραχθεί πλήθος λογοτεχνικών έργων, μεταξύ των οποίων θα άξιζε να μνημονεύσουμε την «Έρημη Χώρα» του Τ.Σ.Έλιοτ και μαζί τις ποιητικές δοκιμές του Γιώργου Σεφέρη (βλ. «Τι είπε η γκαμήλα»). Αποτελεί, πάντως, ένα ιδιαίτερα αγαπητό είδος της σύγχρονης μεταμοντέρνας λογοτεχνικής γραφής.

Στο «Κοντσέρτο για μία μέρα που πέρασε» αντλείται υλικό από έναν λογοτεχνικό καμβά που συμπεριλαμβάνει ποιητές, πεζογράφους και φιλοσόφους που θαυμάζω, όπως η Elizabeth Bishop, ο Fernando Pessoa, ο Jorge Luis Borges, ο Immanuel Kant, ο Γιώργος Χειμωνάς, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Γιώργος Σεφέρης, ο Γιώργος Παναγιωτίδης, ο Μαρίνος Καρβελάς και η Λένα Πλάτωνος. Θα με ρωτούσατε, ενδεχομένως, γιατί αυτούς και όχι άλλους (και θα ήταν, πράγματι, μία εύλογη ερώτηση). Από μία ιδιοτροπία της τύχης, θα σας έλεγα, που τη δεδομένη στιγμή με έφερε μπροστά σε αυτά και όχι σε άλλα κείμενα, ή μπορεί κάποιο κρυφό δαιμόνιο της λογοτεχνίας να με οδήγησε, κατά τρόπο μαγικό, σ’ εκείνο που ήξερα πως ήθελα να βρω.

Το έργο δοκιμάστηκε για πρώτη φορά, ως μουσικοθεατρική performance, τον Ιανουάριο του 2017 στον χώρο τέχνης «Ειλισσός» στην Αθήνα, ενώ παρουσιάστηκε πιο ολοκληρωμένα τον Απρίλιο του 2017 στο θέατρο Αμαλία στη Θεσσαλονίκη, σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Αθυρίδη.

Η Γεωργία Βεληβασάκη γράφει ποίηση, έμμετρα παραμύθια και διηγήματα. Ασχολείται με το τραγούδι και τη στιχουργική. Στο εργοβιογραφικό της περιλαμβάνεται εκτενής προσωπική δισκογραφία, καθώς και πλήθος συμμετοχών σε έργα άλλων καλλιτεχνών. Σπούδασε μουσική, θέατρο, Ευρωπαϊκό Πολιτισμό (Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο) και ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Δημιουργική Γραφή (Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας). www.velivasaki.gr

Συγγραφικό έργο: Το Μικρό Μυστικό της Ζωής (έμμετρο παραμύθι, 2011). Απόδοση/μετάφραση του Alexander Rock Opera (2012), μετάφραση/υπέρτιτλοι του Alexander the Great. Rock Opera (2014). Ποιήματα και κείμενά της έχουν συμπεριληφθεί στις συλλογές: Σύγχρονοι Έλληνες Λογοτέχνες (2008), Το Ολοκαύτωμα (2016), 2ος Λογοτεχνικός Διαγωνισμός Μίμης Σουλιώτης (εκδ. LIBRON, 2016), Οδός Δημιουργικής Γραφής 2 – Ποίηση (εκδ. Γραφομηχανή, 2017),  καθώς και στα λογοτεχνικά περιοδικά Πνευματική Ζωή (2009-2011), Φρέαρ (2014, 2016, 2017) και Λεξητανίλ (2017). Διηγήματά της έχουν συμπεριληφθεί στο ανθολόγιο Οδός Δημιουργικής Γραφής – Διαδρομή 2 (εκδ. Γραφομηχανή, 2017) και σε λογοτεχνικές διαδυκτιακές πλατφόρμες.